روند رشد قیمت اجاره بها همانطور که قابل پیش بینی بود از اوائل تابستان سال گذشته آغاز شد وتاکنون به رشد صعودی خود ادامه داده است .این گرانی دامن گیر یک سوم از خانوارهای کشورمان است که بر اساس نتایج سرشماری نفوس و مسکن در سال 1395 مستاجر هستند .
طبیعی است گران شدن اجاره بهای مسکن بخشی از آنان را به حاشیه ی شهرها میراند وجمعیت 11میلیونی حاشیه نشین پروارتر می شود .
کارشناسان ،ساکنان در شهرهای اقماری ، حاشیه ی شهرها و سکونت گاه های غیر رسمی داخل شهرها را در حال حاضر 20 میلیون نفر تخمین می زنند .
این ارقام وآمار نشان میدهند که گرانی مسکن های استیجاری چه جمعیت انبوهی از مردم کشورمان را در فشاری طاقت فرسا قرار داده است .
اگر حکمرانان اقتصادی سیاست گذاری های حساب شده ای رادر عرصه ی کلان پیشه کرده بودند ، مشکل اجاره نشینی تا این حد دامنگیر بخشی از مستاجران نمی شد .
وقتی بحرانی رخ می دهد اولین قربانیان آن دو دهک پائین جامعه هستند . داشتن فضاهای سالم زیستی به خصوص برای این دسته ازمردم که شدیداً در تنگنای مادی هستند آن ها را از بزه کاری و کژ کارکردهای خانوادگی دورتر نگاه می دارد و طبعاً جامعه را مصون تر نگاه می دارد .
زندگی در شهرهای اقماری ، حاشیه ی شهرها و سکونت گاه های غیر رسمی در داخل شهرها به علت کمبود های محرزی که دارند مشکلات پرشماری با خود به همراه می آورند که به سرعت ابعاد اجتماعی پیدا می کنند .
سوال اساسی این است که حکمرانان اقتصادي که خود بانیان این مشکلات برای مردم هستند ، در حال حاضر برای رفع ورجوع آن ها چه راه کارهائی را در نظر دارند ؟
آیا سیاست مدونی در نظر دارند تا با آن به بنگاه های ملکی ابلاغ کنند ؟
آیا مقرراست به انبوه سازان امکاناتی داده شود تا مسکن های استیجاری تولید کنند ؟
آیا برنامه ای برای بانک ها در نظر دارد تا تسهیلاتی در اختیار مستاجران قرار دهند ؟
آیا مقرر است بر مسکن های خالی مالیات ببندد ؟
آیا مقرراست مالیات بر دارائی ها در بخش مسکن را راه اندازی کند ؟
آیا در صدداست سازمان تامین اجتماعی را در گیر این ماجرا کند ؟
سوال جدی این است : تاکی باید خیل عظیمی از مردم ،ازجمله آسیب دیدگان سیاست گذاری های غیر کارشناسانه ای باشند که حکمرانان اقتصادی برآنان تحمیل می کنند ؟
آیا حکمرانان اقتصادی نمی دانند که زندگی در بافت های نا کار آمد شهری ، همچون سرطان بافت های کار آمد را هم به نابودی سوق می دهد و به جامعه آسیب های جبران ناپذیری وارد می کند .
مرکز آمار ایران میانگین اجاره بها ی هر متر مربع آپارتمان مسکونی را در پایتخت 50 هزار تومان اعلان کرده است ، بااین حساب نیمی از هزینه ی سبد خانوار را هزینه ی مسکن اشغال می کند ؛ که رقم بسیار چشمگیری است .
ضمناً بارها گفته شده است که حدود 500 هزار واحد مسکونی در پایتخت خالی است که برای آن ها باید فکری کرد ؛ اما گفته نمی شود این مسکن ها عمدتاً لوکس و مربوط به محل های اعیان نشین هستند و ثانیاً در محلات پائین شهر که تقاضا برای مسکن زیاد است مسکن خالی ای پیدا نمی شود .