به گزارش آسیانیوز، در مطالعاتی که اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت، والتر میشل، روانشناس و استاد دانشگاه استنفورد به کودکان یک پف‌‌‌نبات (مارشملو) می‌‌‌داد و اگر ۱۵ دقیقه صبر می‌‌‌کردند، دو پف‌‌‌نبات می‌‌‌گرفتند.
در این مطالعه که بارها تکرار شد، برخی کودکان حتی پیش از اتمام توضیحات آزمایش‌‌‌گر، پف‌‌‌نبات خود را خورده بودند. برخی صبورانه تا پایان زمان تعیین‌‌‌شده صبر کردند.
بسیاری نیز که بلافاصله پف‌‌‌نبات را نخورده بودند، در تلاش برای نگاه نکردن به آن بودند. به آن دست می‌‌‌زدند، آن را فشار می‌‌‌دادند، دهانشان را باز می‌‌‌کردند و ناگهان پیش از خوردن، پشیمان شده و دوباره روی میز می‌‌‌گذاشتند.
این آزمایش به تنهایی جالب بود. اما بررسی‌‌‌های بعدی نتایج مهمی را نشان می‌‌‌داد. کودکانی که حال را فدای آینده کرده بودند، نمرات بهتری در امتحانات خود گرفتند، به دستاوردهای تحصیلی بیشتری رسیدند و سلامت جسمانی بیشتری داشتند.
خواکیم دی پوسادا، سخنران انگیزشی در سال ۲۰۰۹ بیان کرد: «ما مهم‌ترین عامل برای موفقیت را یافته‌‌‌ایم. ۱۰۰ درصد کودکانی که پف‌‌‌نبات خود را نخورده بودند، افرادی موفق شدند. درصد زیادی از کودکانی که پف‌‌‌نبات را خوردند، در مراحل بعدی زندگی به مشکل خوردند.»
۱۵ دقیقه صبر شخصیت آنها را نشان می‌‌‌داد که خودکنترلی، اراده و آینده‌‌‌نگری دارند یا خیر. اما مشخص شد که داستان به این سادگی نیست. بیش از ۴۰ سال از مطالعات استنفورد گذشته بود که دانشگاه رچستر آزمایش دیگری تدوین کرد. آنها می‌‌‌خواستند بدانند که آیا عملکرد کودکان فقط بستگی به شخصیت آنها دارد یا عوامل محیطی نیز بر آن اثر می‌‌‌گذارد؟
سلسته کید، پژوهشگر اصلی این مطالعه بود. بنابر استدلال او، خوردن پف‌‌‌نبات می‌توانست تصمیم کودکانی باشد که به وعده‌‌‌های آینده شک داشتند. کید در مصاحبه با مجله بیزینس ویک (Businessweek) عنوان کرد: «همکاری با پرورشگاه به من این درک عمیق را داد که چنین کودکانی در آزمایش پف‌‌‌نبات چه خواهند کرد. تقریبا مطمئن هستم که آنها بلافاصله پف‌‌‌نبات را خواهند خورد. برای کودکی که همواره وعده‌‌‌هایی پوچ درباره آینده شنیده است، تنها خوراکی‌‌‌های قابل اتکا، آنهایی است که هم‌‌‌اینک بلعیده‌‌‌است!»
برای آزمون این فرضیه، پژوهشگران مدادشمعی‌‌‌هایی به‌‌‌شدت قدیمی و کارکرده در اختیار کودکان قرار دادند تا به رنگ‌‌‌آمیزی یک تصویر بپردازند. اما به آنها وعده داده شد که اگر صبر کنند، مجموعه بزرگی از ملزومات جدیدتر به آنها داده خواهد شد. همه آنها صبر کردند. اما فقط به نیمی از کودکان مدادشمعی‌‌‌هایی نو و متنوع داده شد. از بقیه عذرخواهی شد و گفتند همچنان می‌توانند از همان مدادشمعی‌‌‌های قدیمی و کارکرده استفاده کنند.
به نوشته کانال آموزه های سازمانی، از طریق آزمایش مدادشمعی، کودکان متوجه شدند که آیا در محیطی «قابل اتکا» هستند یا «اتکاناپذیر.» اکنون می‌‌‌شد آزمایش پف‌‌‌نبات را اجرا کرد. نتایج، غیرمنتظره بودند. از ۱۴ کودکی که وفای به عهد دیده بودند، ۹ کودک مدت زمان ۱۵ دقیقه‌‌‌ای را صبر کردند و پف‌‌‌نبات دوم را گرفتند.
از ۱۴ کودکی که در مرحله اول ناامید شده بودند، فقط یک نفر به اندازه کافی صبر کرد تا پف‌‌‌نبات جایزه را دریافت کند. میانگین زمان صبوری کودکان محیط «قابل اتکا» ۴ برابر کودکان محیط «اتکاناپذیر» بود. یکی از پژوهشگران گفت: «کودکانی که در گروه اتکاناپذیر بودند، به احتمال بسیار بلافاصله پس از دریافت پف‌‌‌نبات آن را می‌‌‌خوردند.»
کید در توضیح نتایج این مطالعه گفت: «در آزمایش پف‌‌‌نبات، هدف این است که بیشترین پف‌‌‌نبات ممکن را به دست آورید. اما در این راه ممکن است ملاحظات دیگری هم وجود داشته باشد. به عنوان مثال، چه تضمینی وجود دارد که اصلا پف‌‌‌نبات دومی در کار باشد؟»
آزمایش پژوهشگران رچستر، نتیجه آزمایش استنفورد را رد نمی‌‌‌کند. خودکنترلی و به تعویق انداختن وسوسه‌‌‌های کوتاه‌‌‌مدت، ویژگی‌‌‌های مهمی برای موفقیت بلندمدت است. با این حال، آزمایش دوم نشان داد که این ویژگی‌‌‌های فردی بستگی بسیاری به شرایط محیطی دارد. در واقع افراد باید به آینده اطمینان داشته باشند و تصمیم بگیرند که آیا دستاوردهای احتمالی آینده، ارزش صبر را دارد یا خیر./