امتحان حضوری وخطرابتلای نوجوانان بکرونا

ازهمان زمان که تاسیس مدارس نوین صلاح دانسته شد تا امروز.ماه وسالی نبوده ونیست که برنامه های اموزش وپرورش یاکتابهای درسی رسمی یا روشهای اصولی این کارمهم را بنحوی دستخوش دگرگونی نکنیم وغالبا بدون ژرف بینی و اینده نگری و بررسی ی ابزار و اهداف وامکانات در دراز مدت به تغییراتی - گاه حتی بدون سبب پسندیده ای- دست نیازیم وسالیانی بعد که "دود" تصمیم عجولانه "چشم" ما وکودکانمان رابس سوزاند.به دوباره کاری دست نزنیم.

دردهه ی سی -چهل که گویا چند تنی ازمسوولان ستادی وزارت "تعلیم وتربیت وصنایع مستظرفه" گذری به انگلستان داشتند.بران شدند که امتحانات کلاسهای اول تاچهارم دبستانها راچنان دگرگون کنند که هیچ دانش آموزی با هر نمره ای که نصیبش شود، یا هر معدلی که حاصل آرد، به کلاس بالاتر رود؛ هدف اسمی ی این شیوه آن که کودکان "سرخورده" نشوند یا مردودی و تجدیدی در روحیه شان تاثیر ننهد. غافل که چنین برنامه ای نیازمند ابزار مناسب و نیروی انسانی ی تربیت شده برای این کار و چه , چها بود که غالبشان را نداشتیم و این شد که پس از هشت ده سالی که نتیجه ی کار مایوس کننده و گاه شرم آور نمود، به ویژه با تعویض آن برنامه ریزان ستادی، کار دگرگون شد و راه دیگر، هرچند که این ساز را دوباره نیز کوک کرده ایم. در اواخر دهه چهل نیز بر آن شدیم دوره ی دوازده ساله ی آموزش را به پنج سال اول و سه سال راهنمایی و چهار ساله دبیرستان تقسیم کنیم، بی آن که معلمان راهنمایی را همه ، بازآموخته باشیم، یا آزمایشگاه ها و کتاب هایی که دل به تغییرشان بسته بودیم، مهیا شده باشد، دوره راهنمایی را بنیان کردیم و چند سالی خون دل خوردیم که جا بیافتد و کارایی یابد. و زمانی که اندک اندک جا افتاده بود، همین چند سال اخیر بر همش زدیم. و عنوان دوره ی پیش دانشگاهی را پیش کشیدیم تا باز چه برنامه دیگری پیش کشیم.

سه، چهار ماهی پیش از این که ویروس کرونای خبیث به جان مردم و دنیا افتاد، در بیشتر امور اجتماعی و در غالب نقاط دنیا همین بی برنامگی و تغییر و تبدیل بی سبب فاقد تحلیل و ژرفا بینی، این بار بجان غالب سیستم های جهانی افتاد و هر کشوری و هر سازمانی به سبب ناشناس بودن و ماندن این ویروس خبیث، ناچار راه ها و چاره هایی کوتاه مدت و نه چندان نتیجه بخش پیش کشیدند و آموزش و پرورش نیز در همه ی سطوح از این دگرگونی بی نصیب نماند. نزد ما نیز پیش از همه سیستم دانشگاهی به سبب آمادگی بیشتر و امکانات فراوان تر، روبه سوی کلاس های الکترونیک و از راه دور آوردند و سپس دبیرستان ها و برخی مدارس.

در تمامی این چند ماهه، هم به سبب ناروشنائی وضعیت و عدم وضوح نتایج کوشش دانشمندان و متخصصانی که شب و روز خود را فدای شناخت این "بلیه" و راه مبارزه با آن نموده اند، روز و هفته ای نیست که اینجا و آنجا، و نزد ما نیز تصمیمات خلق الساعه گرفته نشود. و عملا برنامه تحصیلی و از آن مهم تر زندگی و زنده ماندن کودکانمان وابسته و اسیرهمین تصمیمات نگردد. همین جا و در جهت خلاصه کردن و استنتاج گفتار، با یادآوری این که مردمان ژاپن پس از جنگ جهانی دوم، با مطالعه مکفی و بررسی چند جانبه راه اصلاح بنیانی و بنیادین کشور را در برنامه ریزی صحیح و دراز مدت و همه جانبه آموزش دانستند و به آن دست زدند و موفق نیز گشتنند، به آثار ویروس خبیث کرونا باز میگردیم و یادآور میشویم که حسب اخبار و اطلاعات رسمی و نیمه رسمی، گویا قرار بر آن شده که امتحانات همه ی کلاس ها ی دبستانی و دبیرستانی از طرق الکترونیک و از راه دور برگزار شود. لیکن امتحانات کلاس های نهم و دوازدهم دبیرستان به صورت حضوری اجرا گردد. طبعا اعضای ستادی وزارت آموزش و پروش برای چنین تصمیمی، اسباب متعددی و از مهم تر صحت امتحانات و حصول نتایج مقبول آن را در نظر داشته اند. لکن جای آن دارد که بعنوان یکی از معلمان کلان سال و مجرّب سطوح مختلف تعلیم کشور از دبستان تا دانشگاه توجه این جمع دلسوز را جلب کنیم که زنده ماندن و زنده بودن کودک و نوجوان بسی بیشتر از صحت امتحانی که میگذرانند اهمیت دارد و نوجوانان را زمانی که تندرست است، می توان به بازخوانی واداشت و راهکار های متعدد بسیاری هم از جمله تعویق کار امتحانات تا فرود پیدا کردن جدی ی این بیماری خبیث و یا برگذاری امتحانات این جمع از راه دور و تکرار آن برای اطمینان خاطر از کار کرد آن ها و یا تکلیفشان به نگارش مقالاتی در مورد هر درس و ایفاد آن به مدارس برای تکمیل مطالعاتشان و اندیشیدن دهها راه دیگر می تواند به عنوان جایگزین راه خطرناک پیشنهادی کنونی مطالعه و عمل شود.

به عنوان معلمی کلان سال یادآور میشوم که ده سالی از آموزگاریم سپری شد تا دانستم که حتی تقلب کردن دانش آموزان نیز کوره راهی برای آموختن اوست و می افزایم که هر اقدامی که هدفش صحت امتحانات نوجوانان و جوانان باشد، ولی در صدی از آن ها را به خطر ابتلاء بیماری مواجه کند؛ بقول بزرگان یک جو نمیارزد و امید فراوان که صاحبان تصمیم و مرکز اصلی مبارزه با این بیماری تا دیر نشده راه مناسب تری بیندیشند.