آسیانیوز - دخترک یا پسرکی که تا دیروز به زحمت روی پای‌خود می‌ایستاد، امروز با چه شور و شوق و انرژی و همآهنگی شگفت‌انگیزی هنرنمایی می‌کند و خود را می‌نمایاند! ویلن می‌نوازد، توپ را وارد سبد می‌کند، مهره‌های شطرنج را جابه‌جا می‌کند، در آب شیرجه می‌رود، دوچرخه می‌راند و در یک کار گروهی، موزون، هم‌نوا و هم‌آوا نقش‌آفرینی می‌کند. به‌ناگاه در این اندیشه فرو می‌روید: خدای من، چه می‌بینم! سایرین هم که در صحنه حضور دارند جگرگوشه‌های مردم هستند. كمی چشم از صحنه برمی‌دارید و به تماشای جماعت می‌پردازید؛ آن پدر و مادر را ببین! آن برادر و خواهر را ببین! آن همسایه! آن هم‌محله‌ای آشنا! آن همشهری! همه دوستدار رشد و شکوفایی کودکان، نوجوانان و جوانان.
اوه...! چه می‌بینم! فرزندم پرتاب خوبی دارد، آن دیگری را ببین! با چه سرعتی با توپ حرکت می‌کند! جاگیری آن یکی را باش!... چه ماهرانه فرصت‌های طلایی برای گل زدن و کسب امتیازهای بیشتر ایجاد می‌کند!
چه بسا بازی تک‌به‌تک حریفان را هم باید درنظر داشت. آن‌ها هم هوشمندانه و حساب‌شده بازی می‌کنند، توانایی‌ها و نقاط‌قوت قابل توجهی دارند، هم‌مدرسه‌ای هستند، با بعضی‌هایشان هم‌محله هستیم، همشهری که جای خود دارد! و مهم‌تر از همه: هم‌استانی، هم‌وطن، از اهالی یک منطقه معروف به خاورمیانه، هم‌قاره و در نهایت متعلق به یک سیاره، یک سیاره کم وبیش بی‌همتا... به نام «زمین».
در هر مسابقه، شرکت‌کنندگان برآنند آنچه را آموخته‌اند و با تمرین و ممارست بسیار کسب کرده‌اند، به‌کار گیرند و از حریف سبقت جویند و در این گیر و دار، قطعاً می‌آموزند و بارورتر می‌شوند.
در هر مسابقه، غالباً حدّ اعلای توانایی، مهارت، خلاقیت، پایداری، تسلط بر خود، هم‌کاری، هم‌نوایی، هم‌آوایی و هم‌یاری و هزاران حسن گروهی دیگر از محسنات پرشمار بشری جلوه‌ای خارق‌العاده پیدا می‌کنند.
در هر مسابقه‌ای، شرکت‌کنندگان در آن خود را بهتر می‌شناسند و این خودشناسی یعنی اعتلاء و ارتقاء حد و حدود تعیین شده پیشین، یعنی گام برداشتن فراتر و به‌سوی آینده‌ای نوتر و درخشان‌تر!
تماشای مسابقات ما را به هیجان می‌آورند، چون شاهد این پیشرفت‌ها هستیم. هر مسابقه‌ای بدون استثناء آزمونی است که ما را به سمت جلو هدایت می‌کند و در پیمودن این مسیر چه بسیار که انسان‌ها به هم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.
این خاصیت بشر است که از حریف‌اش در میدان رقابت بیشتر از هر آموزشگاهی «چیز» فرا می‌گیرد. از این‌رو نمایشگاه‌ها و میدان‌های مسابقات، بزرگ‌ترین مکان‌های آموزشی بشری محسوب می‌شوند. چشیدن دو طعم پیروزی و شکست به خاطر آنچه در این دو فاصله آموخته شده است، گواراترین مزه‌ای است که می‌توان چشید و از آن برخوردارشد. هرشکست، سکوی پرشی است برای پیروزی آتی و هر پیروزی ره‌گشای طریقی است به سمت پیمودن مسیر پُر هیجان تکامل.
آن‌ها که از همبستگی انسان‌ها هراس دارند به مسابقات رنگ، بو و طعم دیگری می‌دهند! آن‌ها اساساً چشم دیدن تبدیل شدن «من»ها به «ما»ها را ندارند. از عناصر وحدت‌بخش و همبستگی‌آفرین، جدایی و تفرقه و گسست مطالبه می‌کنند.
هر میدان مسابقه یک موزه است، نه مملو از آثار باقیمانده یادگاران پیشینیان‌مان، نه مشحون از ابزار و آلات زندگی‌های مردمان آغازین‌مان، بلکه از ارزشمندترین دستآوردهای بشری که در حال نوزائی، نوآفرینی و جلوه‌گری است.
آن‌ها که از اتفاق جهانی بشر در وحشت دائمی بسر می‌برند، از مسابقات، حربه‌ای به‌منظور شرحه شرحه کردن پیکری واحد که در تکاپوی رهایی از پایبندهاست می‌سازند و این اندیشه را رواج می‌دهند که برگزاری این نمایش‌ها به منظور توسعه‌ی زعامت «ما، از همه بهتران» صورت می‌گیرند! شکاف و شیار وارد کردن میان انسان‌های یکپارچه و از یک گوهر، در راستای رسالت تاریخی‌شان است، یعنی چیرگی بی‌همتایشان نه تنها بر این کره خاکی بلکه بر جهان لایتناهی. خدایگان زر و زور و تزویر، بقای ننگین‌شان بر این ارض هستی‌بخش را در افشاندن بذر تفرقه و نفاق می‌دانند. از رقابت نه رفاقت که تَفَرُّق مطالبه می‌کنند و در آوازه‌گری‌هایشان نه نوای داوودی و صلح و آشتی که بر طبل جنگ و کشتار و ویرانی می‌کوبند.
در مسابقات، شکست به‌معنی فرو افتادن، بی‌معناست، زیرا در مفهوم فروافتادن و سقوط، به‌دست نیاوردن نهفته است و در مسابقات آنچه بدست می‌آید آموزه‌های جدیدتر، تجارب بهینه‌تر و آشنایی‌ها و شناخت‌های افزون‌تر است.
بشر امروزه برای رهایی از گرفتاری‌های پرشماری که برایش ساخته‌اند، بدون دست‌یابی به همبستگی جهانی راه چاره‌ای ندارد و مسابقات در هر سطحی، نوشداروی گسست از درد جانکاه تاریخی تفرقه و جدایی است.