بعد از بیانیه فرانسه، آلمان و انگلیس در مورد اینستکس، مخالفت‌های پیش بینی شده در داخل علیه این ابزار مالی شکل گرفت. تقریبا تمام رسانه‌های مخالف دولت به سازوکار جدید اتحادیه اروپا تاختند و حسابی از خجالت آن درآمدند.
دولت روحانی و دو سپر؛ یکی برای ترامپ و دیگری برای مخالفان داخلی
دولت ایران و کشورهای اروپایی به علاوه چین و روسیه، در تلاش هستند تحریم‌های آمریکا را بشکنند. آمریکا می‌خواهد، اقتصاد ایران را به لبه پرتگاه ببرد. حالا اروپایی‌ها با کمک ایران در حال تغییر وضعیت هستند و می‌‍خواهند ایران را از این پرتگاه دور کنند.
حالا مشخص نیست که چرا برخی در داخل با این سازوکار مخالف هستند و دوست ندارند اروپا مشکل تحریم‌های ایران را حل کند.
دولت روحانی این روزها دو سپر در دست دارد. یکی برای مقابله با ترامپ و سران اسرائیل و عربستان و دیگری برای مقابله با مخالف خوان‌های داخلی.
واقعا یک دولت چقدر توان دارد که برای هر تصمیمی، اینقدر بجنگد؟ هدف، حل مشکل است و به نظر می‌رسد ابزار مالی جدید اروپا، می‌تواند بخشی از مشکلات اقتصاد ایران را حل کند. بله، قطعا این سازوکار مالی، درمان قطعی نیست و نمی‌تواند تمام مشکلات را حل کند و اقتصاد ایران را به قبل از خروج آمریکا از برجام برگرداند.
این سازوکار اما می‌تواند پاتکی باشد به تک‌های آمریکایی‌ها. برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی، ایران و اروپا در حال گرفتن تصمیمی هستند که آمریکا نقشی در آن ندارد. نه تنها نقشی ندارد بلکه علیه تصمیمات آمریکا نیز هست.
مرحله اول این سازوکار، به نیازهای اساسی یا کالاهای اساسی مانند مواد غذایی، داروها و کالاهایی که به نوعی با زندگی مردم ارتباط دارد، اختصاص دارد.
مخالفان این کانال مالی بگویند راه حل‌شان چیست؟ این سازوکار مالی را قبول نکردیم خوب چه کنیم؟ چرا فقط نشسته و غر می‌زنید. به صورت مشخص بگویید راه حل شما برای اقتصاد ایران چیست؟ وقتی می‌گوییم راه حل یعنی اعلام برنامه‌ها با جزئیات کامل. یعنی به مردم اطمینان بدهید که اگر این سازوکار را قبول نکنیم، اقتصاد ایران سروسامان خواهد گرفت. کالاهای اساسی به راحتی تامین می‌شود.
به قول مولوی «گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن». این روزها آسان ترین کار، مخالفت کردن است.