بررسی‌های آژانس بین‌المللی انرژی نشان میدهد در مجموع تنها ۴۰ کشور در دنیا هستند که همچنان به مصرف‌کننده نهایی سوخت‌های فسیلی یارانه پرداخت می‌کنند که غالب این کشورها خود تولیدکننده نفت و گاز هستند و ایران بین تمام آنها بیشترین یارانه را به مصرف سوخت‌های فسیلی پرداخت می‌کند، این در حالی است که یارانه انرژی که با هدف عدالت اجتماعی در ایران پرداخت میشود خود نابرابری اقتصادی بیشتری را تشدید می‌کند و دولت می تواند با حذف یارانه انرژی و افزایش یارانه نقدی به دهک‌های پایین جامعه اقدامی مناسب تر در جهت جایگزینی یارانه سوخت‌های فسیلی و گسترش عدالت اجتماعی اعمال نماید و ثانیا درآمد دولت نیز از این طریق افزایش می یابد و دولت می تواند براحتی بودجه ای که صرف یارانه انرژی میشود را صرف هزینه‌های اجتماعی و عمومی بنماید و سوم اینکه بدلیل افزایش قیمت حامل های انرژی مصرف بی رویه آن نیز کاهش می یابد و همچنین از قاچاق سوخت و رانت بالا و فساد نیز جلوگیری می کند، اما آنچه که در مورد حذف یارانه انرژی از همه عوامل ذکر شده در بالا مهمتر است افزایش جذابیت سرمایه‌گذاری بخش خصوصی به ویژه در بخش تولید انرژی است و با قاطعیت تمام می توان گفت که مشکلات عدیده پالایشگاه‌های ایران و عدم جذابیت سرمایه‌گذاری در این بخش برای سرمایه گذاران خارجی بدلیل حجم بالای مبلغی است که دولت سالانه در جهت یارانه انرژی پرداخت می کند.
در پایان می توان به این مطلب اشاره کرد که هرچند ثروتمندان از سود بسیاری نسبت به پرداخت یارانه انرژی بهره مند می شوند و کاهش و یا حتی حذف یارانه انرژی می‌تواند اثرات تورمی بسیاری بر افزایش قیمت کالاهای اساسی و مواد غذایی بر قشر ضعیف جامعه را در بر داشته باشد اما راهکارهای بسیاری وجود دارد که دولت با به کار بردن آنها نه تنها می‌تواند از دهک‌های پایین جامعه حمایت کند، بلکه با حذف یارانه انرژی گام موثرتری برای اجرای عدالت اجتماعی داشته باشد.