واقعیت جامعه آلوده به ریا

بسیاری از این متهمان یک وجه اشتراک مهم با هم دارند؛ آنهم چهره ظاهر الصلاح است. موهایی به کنار شانه زده، ریشی بر صورت و تسبیح و انگشتر به دست.
در جامعه ایرانی هر کسی این شمایل را داشته باشد، مردم او را فردی مذهبی قلمداد می‌کنند.
آنها نه تنها در ظاهر بلکه در دفاعیه‌های خود هم از فعالیت‌های مذهبی و ملی خود برای ایران و اسلام سخن می‌گویند.
حضور این افراد با این چهره‌ها نشان می‌‍دهد که هنوز راه پیشرفت در این کشور نه بر اساس شایستگی بلکه به خاطر ظاهر یا بهتر بگوییم ظاهر سازی است.
امثال این افراد به این نتیجه رسیده بودند که اگر در قالب آدم‎‌های مذهبی خود را معرفی کنند، کارشان بهتر و بیشتر راه می‌افتد. بستن یقه، عقیق دست کردن و ادا کردن کلامت عربی از حلق، همچون آسانسوری است که برخی را از طبقه یک به سرعت به طبقه‌های بالا می‌رساند و این در حالی است که بسیاری برای رفتن به طبقه‌های بالا از پله‌ها استفاده می‌کنند.

وقتی در استخدام‌ها از نماز جمعه، شلوار لی و نداشتن ماهواره سخن به میان می‌آید باید انتظار این را هم داشت که در دادگاه‌های فساد مالی چهره‌های به ظاهر مذهبی را هم دید.

خیلی از کسانی که در مرحله استخدام هستند، به نماز جمعه نرفتند یا خیلی از واجبات و مستحبات خود را انجام نمی‌دهند اما برای اینکه استخدام شوند، می‌گویند هر هفته نماز جمعه می‌رویم و تا تعقیبات نماز صبح را نخوانیم از سجاده بلند نمی‌شویم.

متاسفانه جامعه، مردم را به سمت «ریا» هُل می‌دهد. آنها می‌بییند اگر ریا نکنند کارشان راه نمی‌افتد. در برخی اداره‌ها آنهایی که به دنبال گرفتن وام و یا تسهیلات هستند، در صف اول نماز حضور پیدا می‌کنند و والضالین را چنان می‌کشند که همه بشنوند.

همین رفتارها باعث شده است تا ما مردی را که ریشی دارد و انگشتری به دست کرده است را مذهبی و دیگری را غیر مذهبی بدانیم. این در حالی است که ممکن است فردی که ظاهر عادی و حتی غیرعادی دارد بسیاری مذهبی‌تر از کسانی باشد که ادعای مذهبی بودن دارند.

بروید متن این دادگاه‌‌ها را بخوانید و ببینید که این متهمان چقدر از انقلاب و امام حسین برای دفاع از خود خرج کردند.

در دین اسلام بر روی حق الناس تاکید بسیاری شده است. اما می‌بینیم به راحتی توسط کسانی که نام دین را یدک می‌کشند زیر پا گذاشته می‌شود.

باید از اینکه دین مردم ظاهری شده است، بترسیم. از اینکه کسانی که خود را مذهبی معرفی می‌کنند اما حق مردم را می‌خورند، وحشت کنیم.

کاش قبل از گرفتن هر وامی، استخدام شدن در هر اداره‌ای این بیت حافظ را با خود مرور کنیم که «حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی/ دام تزویر مکن چون دگران قرآن را»