وقتی مرکز پژوهش سازمان برنامه وبودجه رسماً اعلام می کند دولت 890 هزار میلیارد تومان در سال یارانه ی مستقیم و غیر مستقیم به مردم پرداخت می کند ؛ رقمی که پرداخت یارانه ی مستقیم سالیانه در مقابل آن کمتر از 5 در صد است ؛ انتظار این است متعاقب آن ، مشروحاً دلایل این سیاست گذاری را در پیشگاه مردم تشریح کند .
اگر جمعیت کشور را قریب 85 میلیون نفر در نظر بگیریم ، به هرنفر 10 میلیون و 500 هزار تومان یارانه پرداخت کردن ، رقم کمی نیست .
این رقم یعنی در سال به هر خانوار چهار نفره قریب 42 میلیون تومان یارانه تعلق می گیرد ؛ ودر قیاس با بودجه به معنای آن است که 2/2 برابر بودجه ی کشوری یارانه پرداخت می شود .
انتظار این است که دولت مردان و تدوین کنندگان سیاست های کلان اقتصادی نظام توضیح دهند که به رغم این همه حاتم بخشی ها چرا اوضاع اقتصادی مملکت بنا به آماری که هر چند قطره چکانی ولی رسماً اعلام می شوند تا این حد اسفناک است ؟
سئوال این است چرا دولت سناریو های دیگری را برای اداره ی اقتصاد نامتوازن فعلی مطرح نمی کند ؟ اززمانی که پای نفت به اقتصاد گشوده شد ؛ پرداخت سوبسید به زندگی مردم راه یافت ، و چنانچه به رای العین ملاحظه می شود ،به عنوان عامل موثرو سازنده ای در ساختار اقتصادی مملکت کار نکرده است .
فرض بفرمائید دولت صرفاً عهده دار تامین شغل ، مسکن ، آموزش رایگان ، بهداشت عمومی وبازنشستگی افراد باشد ؛ واز دخالت در سایر امور جداً اجتناب کند واداره ی سایر امور را به مردم واگذارد ؛ اوضاع چگونه خواهد شد ؟
فرض بفرمائید در ادامه ی این سیاست برنامه های بانک ها تدوین گردند واز بنگاهداری بدر آیند و به مردم کمک کنند تا در راستای اهداف دولت به هم خدمت کنند .
قطعاً با تامین نیازهای اولیه ی زندگی و رفع دغدغه های حاد از آینده ی پیش رو ؛ جامعه به تعادل بیشتری نائل می گردد ودر این تعادل همدلی ، همیاری و همکاری از فراموشخانه های ارتباطات اجتماعی بدر می آیند و به اهداف زندگی اجتماعی بدل می شوند .
این توهم که اقتصاد بر دوش دولت می تواند رهگشا باشد باید به این واقعیت بدل شود که رهائی اقتصاد از دست دولت می تواند ره گشا باشد واین امر ممکن نیست مگر آن که مردم تدریجاًبا تشکبل نهاد های مستقل ، مالک اقتصاد خود باشند وبرای آن برنامه ریزی کنند .