حکایت تولید کنندگان، کارآفرینان و فعالان اقتصادی ما، شباهت عجیبی به کلیپی دارد که اخیرا در فضای مجازی پخش شد. گربه ای در بالای درخت گیر کرده بود، گروه امداد و نجات بر روی سقف ماشین امداد رفته و با بیل این حیوان بخت برگشته را از ارتفاع چند متری بر زمین پرتاب و تمام استخوان هایش شکست، این برشکسته بی نوا با همان حال روز و به قصد فرار از مصیبت به خیابان گریخت و متاسفانه در زیر چرخ های خودرو عبوری خُرد و خاکشیر شد. و نیروهای امدادی با همان بیل جنازه اش را به جوب انداختند.
بانک های ما با متورم نمودن ربوی تسهیلات پرداختی ، اکثر فعالان سالم اقتصادی را بدهکار و بر بالای برج بدهی نشاندند. امداد رسانان سال هاست در هیئت ستاد تسهیل ولی در عمل به عنوان مامور وصول مطالبات ، بخوانید (ربای بانکی) با همان بیل امدادی و اخذ ده درصد مانده بدهی متورم شده ناشی از مطالبات موهوم و صوری ، فعالان اقتصادی گرفتار در دام ربا را به میان چاه ویلی عمیق تر رهنمون و به اسم امهال و یا استمهال همین مطالبات ربوی را سه برابر نموده و سه یا پنج ساله تمدید می کنند. کارآفرین و فعال مصیبت زده که حال دنیا روی سرش خراب شده است برای پرداخت همان ده درصد به زیر چرخ های ابر نزول خواران دیگر رفته ودر نهایت اندک جان و رمق باقیمانده نیز به قیمت حراج کارخانه و سرپناه خانواده و ضامنینش به ملکوت اعلا می پیوندد. در ذهنم این کلیپ پخش شده را رابا برنامه دامپزشکی خارج از ایران مقایسه می کردم که برای نجات یک جاندار ولگرد که آواره بود و لنگ می زد ساعت ها در اتاق عمل به فکر ساخت یک دست و یا پای مصنوعی برای حرکت دوباره این حیوان بی زبان می نمود و در ایران ما رهایی این بخت برگشتگان ، پرت شدن از ارتفاع با استفاده از لوازم بیت المال و در نهایت جمع کردن جسد بی جان این مخلوق بی پناه است.
اشک در چشمانم حلقه زده و می نگرم به بازی بانکها با گرفتاران دام بانکها ، بله سربازان و تحریم شدگان جنگ اقتصادی، همان هایی که رهبر انقلاب فرمود چون بجای سودا گری به سمت تولید و اشتغال آمده اند پیش خداوند اجر دارند.
البته ما به این فرمایش رهبرمان و به خدای خود اعتقاد راسخ داریم.
ولی بانکها و وکلای بی رحم شان بگویند که جواب خانواده ، دوستان وضامنین خود را که هیچ نقشی در این تصمیم ما نداشته اند و اکنون زیر فشار بانکها و شرخرهای رباخانه ها دیگر طاقت خود را از دست داده اند را چه باید داد. ما نه از بانک وام گرفته ایم و نه قرض، ما شریک بانک هستیم. آیا این رسم شراکت است ، آن هم در قالب عقود شرعی و اسلامی، مگر دو شریک نباید در سود و زیان با هم باشند، مگر نه اینکه در مقابل ده واحد سرمایه گذاری فعال اقتصادی بانک فقط یک واحد سرمایه مشارکتی آورده ، چرا این سرمایه گذار بدعهد که با سرمایه گذاری ناقص و تخلف از قوانین آمره پولی وبانکی، و عدم رعایت نرخ بهره و تمدید های مکرر صوری به قصد فرار از قرارداد اولیه از تولید کننده بخت برگشته به عنوان شریک ، وثیقه خارج از طرح می گیرد و سپس خانمان شریک را بر سرش خراب می کند ولی سرمایه گذار عمده که تولیدکننده و کارآفرین سالم و شناسنامه دار کشور است، هیچ اهرم فشاری بربانک بدعهد و زورگو ندارد. مگر نه اینکه شرایط ناسالم اقتصادی موجود در کل کشور حاصل تصمیمات غلط همین دولت و مسئولین است، مگر نه اینکه همه ما در تحریم دشمن هستیم. مگر قیمت ارز را ما از ۱۰۰۰ تومان ما به ۱۸۰۰۰ تومان رساندیم ، مگر قوانین وضع شده از باب تاخیر و تادیه را که باعث نگاه اخذ بهره ازپول و تسری آن در دستگاه های مالیاتی و بیمه و بانک گردید را ما نوشتیم. پس چرا تاوانش را فقط گرفتاران در دستان سه تفنگدار معروف ، بانک ، بیمه و مالیات ، باید پرداخت کند.
چرا بنگاهداران بانکها و سازندگان مگامال ها و باستی هیلزها روز به روز گردن کلفت تر و شهرک های صنعتی به قبرستان سوله و ماشین آلات تبدیل شده است.
با این توضیحات ، نیروهای امدادی پس چرا به جای ساخت حداقل یک پای مصنوعی برای رونق تولید، ۴ سال است دولت و مجلس و شورای نگهبان را بر سر تخلفات فاحش ربوی بانکها و ارائه طرح و مصوبه و تبصره درگیر نموده اند. یعنی فهم سخنان و دستورات رهبری معظم ، مراجع اعظام و گلایه های فعالان اقتصادی مبنی بر اینکه ربا و بنگاهداری بانکها پدر مردم واقتصاد را درآورده است.اینقدر مشکل است ، مگر چقدر کارگروه لازم است تا بفهمیم بانکها سفره مردم را خالی کرده اند و ربا عامل این مهم و جنگ باخداست، مگر یک عالم دینی مثل حضرت آیت الله جوادی آملی که بر ربا خواری بانکها اشک می ریزد و اکثر وعاظ دلسوز بر سر منابر از تورم ، خلق پول، بیکاری ، بی نظمی عمومی حاصل ازفقر فریاد می کشند، حجتی بر این پدیده شوم رایج شده که منشا آن بانک ها می باشند ، نیست؟
باید ترسید، هم از آبروی از دست رفته بدهکار شدگان و به تعبیر سردار حاجی زاده، نیرنگ ستون پنجم دشمنان و هم باید ترسید که این شکم ها وگوشهایی که از ربا پر شده است ، دیگر اشک پدر بیکار و اخراج شده از واحد تولیدی به زور سرپا ایستاده را نشنود و نبیند، آنجاست که نیروهای امدادی تسهیل و رفع موانع تولید باید بیل هایشان را بیاورند و جمع کنند قربانیان ربای بانکی را ، آری ۶ ماه ازسال هم گذشت و هنوز در ستاد های تسهیل و وزارتخانه ها ، در مجلس و شورای نگهبان ، قانون می نویسیم و برآن ایراد می گیریم. از سال۹۶ ودر بودجه هرسال تا همین لحظه به غلط نوشتیم حذف سود مرکب بانکها و آن را اجرا نکردیم.
ولی آگاه باشیم سود حاصل تولید و به سرانجام رسیدن کار است. چیزی که بانکها در مشارکت طلب می کنند و آن را سود می نامند، بهره، بهره مرکب و ربای دوران جاهلیست.
آقای رئیس بانک مرکزی ، در سیستم تحت نظارت شما ، چیزی به اسم وام نداریم، وام یعنی قرض و ما از سال ۶۴ به این طرف چیزی به اسم وام پرداخت نکردیم،حداقل شما به عنوان متولی بانک ها از این نام غلط استفاده نفرمائید، این که بانکهای شما پرداخت می کنند تسهیلات است و آنچه می گیرند سود نیست و بهره است.
آقایان نمایندگان و فقهای محترم شورای نگهبان ، دیکته بانک مرکزی جهت تصویب شما بزرگواران از پایه غلط است و ما انتظار داریم حداقل شما آن را اصلاح بفرمائید.
این طرح الزام بانکها به بخشیدن بدهی بدهکاران ، هم شرعا و هم قانونا ایراد دارد. و جسارتا اسم این طرح، باید الزام بانکها به اجرای به قوانین آمره پولی و بانکی و اجرای مُرّ بخشنامه های بانک مرکزی باشد.
چون در تخلفات پرونده های تسهیلاتی که مجری آن قوانین بانک ها هستند، مردم بدهکار شده اند ، نه اینکه بدهکار باشند و اگر این تخلفات به کارشناسی سپرده شود بی شک این بانکها هستند که هم متخلف و هم بدهکارند. و باید خسارات وارده به شاکله صاحبان صنایع و کسب وکارها را جبران نمایند.
امیدوارم پاسخ این ایرادات بی جواب نماند و با الزام بانکها به رعایت قانون ، به رونق تولید برسیم که این تنها راهکار و تشخیص صحیح رهبر فرزانه انقلاب است.