به گزارش آسیانیوز؛ او سال ۱۳۲۰ در دانشسرای مقدماتی کرمان تحصیل کرد و سال ۱۳۲۶ در دانشگاه تهران در رشته تاریخ، تحصیلاتش را ادامه داد و دوره دکترای تاریخ را هم در دانشگاه تهران گذراند. با ارایه پایان‌نامه‌ای درباره «ابن‌اثیر» دانشنامه دکترایش را دریافت کرد. در خاطرات ایشان آمده است که از نخستین ساکنان کوی دانشگاه تهران، واقع در امیرآباد شمالی بود.
وی کارش را در دانشگاه تهران از سال ۱۳۳۸ با مدیریت مجله داخلی دانشکده ادبیات آغاز کرد و تا سال ۱۳۸۷ استاد تمام وقت آن دانشگاه بود و رابطه تنگاتنگی با این دانشگاه داشت. شوق نویسندگی او در دوران کودکی و نوجوانی در پاریز و با خواندن نشریاتی مانند حبل‌المتین، آینده و مهر، برانگیخته شد و اولین نوشته‌هایش را در سال‌های ترک تحصیل اجباری (۱۳۱۸ و ۱۳۱۹) در قالب روزنامه‌ای به نام باستان و مجله‌ای به نام ندای پاریز نوشت که در پاریز منتشر می‌کرد و دو یا سه مشترک داشت.
اولین نوشته‌اش در جراید آن زمان، مقاله‌ای بود با عنوان «تقصیر با مردان است نه زنان» که در سال ۱۳۲۱ در مجله بیداری کرمان درج شد و پس از آن به‌عنوان نویسنده یا مترجم از زبان‌های عربی و فرانسه مقالات بی‌شماری در روزنامه‌ها و مجلاتی مانند اطلاعات، کیهان، خواندنیها، یغما، راهنمای کتاب، آینده، کلک و بخارا به‌چاپ رساند.
اولین کتاب دکتر باستانی پاریزی «پیغمبر دزدان» نام دارد. وی ۶۶ عنوان کتاب تألیف و یا ترجمه کرده است. کتاب‌های او برخی شامل مجموعه برگزیده‌ای از مقالات وی هستند که به‌صورت کتاب جمع‌آوری شده‌اند و برخی از ابتدا به‌عنوان کتاب نوشته شده‌اند.
از میان نوشته‌هایش هفت کتاب با عنوان «سبعه ثمانیه» متمایز است که همگی در نام خود عدد هفت را دارند، مانند «خاتون هفت قلعه» و «آسیای هفت سنگ». بعدا کتاب هشتمی با عنوان «هشت‌الهفت» به این مجموعه هفت‌تایی اضافه شده است. به جز کتب و مقالات، وی شعر هم می‌سرود و اولین شعرش را در كودکی در روستای پاریز و در آرزوی باران سروده بود و منتخبی از شعرهای خود را در سال ۱۳۲۷ در کتابی به نام «یادبود من» به چاپ رسانده است.
دکتر محمد بقایی "ماکان" در روزنامه شرق می‌نویسد: ملک‌الشعرای بهار گفته است اگر از نشاط اصفهانى فقط همین یک بیت مى‌ماند: «طاعت از دست نیاید گنهى باید کرد/ در دل دوست به هر حیله رهى باید کرد»، بازهم به همین اندازه معروف مى‌شد.
درباره استاد باستانى پاریزى هم باید گفت اگر از او فقط غزل: «یاد آن شب که صبا بر سر ما گل می‌ریخت» باقى مى‌ماند بازهم به‌همین اندازه معروف می‌شد. آرامگاه وی بنابر وصیت، در کنار همسرش در قطعه ۲۵۰ بهشت زهرا است.