کیوان ساکت؛ آهنگساز و نوازنده برجسته تار و سه تار ، نام آشنایی است..او علاوه بر این نویسنده و مدرس دانشگاه و نیز بنیانگذار گروه معروف «وزیری» است که حدود ۶۰ نوازنده در این مجموعه با او همکاری می کنند؛ در حالی که کنسرت های داخل و خارج این هنرمند نیز با استقبال فراوانی مواجه می شوند.. برپایی نمایشگاه کتاب اخیر و اجرای ترانه «سرود کتاب» با صدای فاضل جمشیدی بهانه گفت و گوی ما با ساکت شد که در ادامه می خوانید:
آهنگ «سرود کتاب» را در نمایشگاه با شعر فریدون مشیری و صدای فاضل جمشیدی اجرا کردید .. در این باره کمی برایمان توضیح دهید ..
در وهله نخست می خواهم بگویم که برای مردم فرهیخته سرزمینم در هر نقطه کره زمین بهترین آرزوها را دارم...من و آقای فاضل جمشیدی دیر سالی است که آشنایی داریم و دوستی دیرینه ما از سال ۶۲ آغاز شده است...از همان سال های نخست، نخستین و تنها گروهی که بر سر آرامگاه خیام برنامه زنده اجرا کرد، گروهی بود که در مشهد «صبا» نام داشت و من مسوولیت آهنگسازی و سرپرستی آن را بر عهده داشتم و آقای فاضل جمشیدی که آن موقع دانشجو بودند، به دعوت من از شهر تهران به مشهد آمدند..که به نیشابور رفتیم و برنامه بسیار وزین و به یاد ماندنی را اجرا کردیم..
این را هم بگویم که صدای آقای جمشیدی شبیه صدای هیچکس نیست.. و اگر نگویم مانند ایشان یافت نمی شود، ولی اندک هستند خوانندگان معاصری که صدایشان از کسی تقلید ندارد؛ به ویژه در این چند دهه که به دلیل اشتهار استاد شجریان، خیلی ها به شیوه ایشان تقلید می کردند که البته نمی گویم این موضوع بد یا خوب است... ولی صدای فاضل جمشیدی متعلق به خود اوست ...به همین دلیل از صدای ایشان در ترانه «سرود کتاب» نمایشگاه کتاب استفاده شد. این سرود مانند تصنیف ها یا ترانه های متداول ملی است؛ و نه سنتی.. چون موسیقی ما در مجموع سنتی نیست..
به آلبوم «شرق اندوه» برسیم که هر بار می شنویم اشک بی اختیار بر اندوه ما پرده در می شود .. چه شد که چنین اسمی انتخاب کردید و آلبوم را در دشتی ساختید ؟
البته ابتدا نام انتخاب نشد و در حین کار و تولد آن نام گذاری صورت گرفت.«.شرق اندوه» و دو آلبوم دیگر این مجموعه با نام «شبی با خورشید» و «یادگار خون سرد» در بخش طراحی و نامگذاری با مشورت و در مدیریت پروژه دوست دانشمندم مهندس هوشنگ امیر اردلان انجام شد..
تصنیف دشتی هم به این دلیل گزینش شد که آن را به عنوان آوازی غمناک و حزن انگیز می شناسند؛ در حالی که استاد وزیری نشان داد که موسیقی ایرانی مانند منشوری است که از هر زاویه اش اگر نوری می تابد، از زاویه دیگرش نور متفاوتی بیرون می آید../