آیا آلمان از میراث مرکل رنج می برد؟/ آنجلا قدرت زیادی به پوتین داد!

به گزارش آسیانیوز، سیدرحمان موسوی، نویسنده کتاب جنگ،صلح و امنیت بین المللی: جنگ در اوکراین باعث انتقاد از تصمیمات صدراعظم سابق در مورد خط لوله نورد استریم شده است.

پس از اینکه جنگ در اوکراین باعث شد، اولاف شولتز، صدراعظم آلمان هفته گذشته به طور چشمگیری بر روی عقاید اعتقادی کشورش پس از جنگ متمرکز شود، توجه به پیشینیان او معطوف شد که آلمان را در مسیری استراتژیک به سمت روسیه بردند که به بن بست تبدیل شد.

درگیری در شرق باعث لرزه‌ای در آلمان شده است، جایی که شولز در یک موضع گیری جالب درباره صادرات تسلیحات، چرخش ایجاد کرده است و افزایش عظیم هزینه‌های نظامی را اعلام کرد و قول داده است که این کشور را از گاز روسیه دور کند.

از آن زمان، همه نگاه ها به گرهارد شرودر، صدراعظم سابق و پشیمان بود که در آخرین هفته های قدرتش با ولادیمیر پوتین برای تصویب خط لوله نورد استریم در زیر دریای بالتیک دست توافق داد. تنها چند هفته بعد، شرودر بدون زحمت رئیس نورد استریم شد. سیاستمداران در برلین اکنون اذعان دارند که افزایش اتکای آلمان به انرژی روسیه ممکن است پوتین را به این باور رسانده باشد که آلمان برای حمایت از تحریم‌های اقتصادی، تحت فشار زیادی خواهد بود.

انگیزه شرودر به عنوان یک لابی گر پولی غول انرژی گازپروم، شفاف است: روز جمعه، شولز از همکار حزبی و رئیس سابق خود خواست تا روابط خود را با شرکت های دولتی روسیه قطع کند.

روشن نیست که چرا مسیر گسترش روابط اقتصادی شرودر با روسیه به طور گسترده توسط جانشین او، آنگلا مرکل ادامه یافت و آیا او این کار را صرفاً از روی انفعال انجام داد یا به نفع سیاسی خود.

هنگامی که مرکل در دسامبر به 16 سال تصدی خود پایان داد، در آگهی های ترحیم سیاسی از روابط او با پوتین با ستایش یاد شد.

اما از هفته گذشته، صداها در انتقاد از به حاشیه راندن او از سیاست خارجی و کارشناسان امنیتی که به او نسبت به دیدن روسیه به عنوان یک شریک قابل اعتماد در تجارت هشدار داده بودند، بلندتر شده است. رودریش کیزوتر، سیاستمدار CDU و افسر سابق بوندسوئر، گفت: «ارزیابی هوشیارانه از قضاوت‌های نادرست دولت آلمان در معاملاتش با روسیه در 16 سال گذشته، اکنون به تاخیر افتاده است.

در کمال تعجب ناتو، فرانسه و آلمان در سال 2008 طرح اقدام عضویت برای گرجستان را مسدود کردند و هشدار دادند که روسیه آن را به عنوان یک تهدید وجودی تفسیر خواهد کرد. اما چهار ماه بعد روسیه به هر حال به گرجستان حمله کرد. در سال‌های 2014-2015، زمانی که ایالات متحده می‌خواست اوکراین را به خاطر الحاق کریمه به روسیه مسلح کند، مرکل و فرانسوا اولاند [رئیس‌جمهور وقت فرانسه] با چنین استراتژی مخالفت کردند و در عوض روی تلاش‌های دیپلماتیک سرمایه‌گذاری کردند.

اما در سایه چنین موفقیت‌های دیپلماتیک ظاهری، روسیه به افزایش تهدید نظامی خود ادامه داد.

همچنین پرسش‌های تازه‌ای در مورد حمایت تزلزل ناپذیر مرکل از پروژه نورد استریم وجود دارد، که اولین خط لوله آن را در سال 2011 به طور تشریفاتی رونمایی کرد. آلمان هرگز به بعد اروپایی و امنیتی پروژه نپرداخته است.»

مرکل حتی پس از انتخاب مجدد خود در سال 2009، از ادامه و گسترش خط لوله حمایت کرد و سال ها اصرار داشت که این یک "پروژه اقتصادی" صرف است، حتی اگر بعداً پذیرفت که برخی از "عوامل سیاسی" را نمی توان نادیده گرفت.

جانا پوگلیرین، رئیس دفتر شورای روابط خارجی اتحادیه اروپا در برلین می گوید: «عمل گرایی اقتصادی در برخورد با روسیه فقط ویژگی رمانتیسم سوسیال دموکرات ها نبود. مرکل نیز معتقد بود که از طریق تجارت می توان روسیه را به یک سیستم چندجانبه و در نتیجه نظمی مبتنی بر قوانین متصل کرد.

تحقیقات انجام شده توسط Policy Network Analytics، یک شبکه اطلاعات غیرانتفاعی که تصمیمات سیاسی را به سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی استراتژیک مرتبط می‌کند، نشان می‌دهد که بعد سیاسی نورد استریم ممکن است برای مرکل آشکارتر از آن چیزی باشد که او حرفش را زده است. مرکل در شمال شرقی آلمان بزرگ شد، جایی که او به طور مستقیم از حوزه انتخابیه ای که جزیره روگن در دریای بالتیک را پوشش می داد. در سیستم سیاسی فدرال شده، از نمایندگان پارلمان انتظار نمی رود که به عنوان تقویت کننده نگرانی های منطقه ای خود عمل کنند و حتی از صدراعظم نیز کمتر.

با این حال، در تابستان 2009، ایالت زادگاه او در دستور کار ملی قرار گرفت: شرکت کشتی سازی وادان یاردز در شورین و روستوک درخواست ورشکستگی داد. با نزدیک شدن به انتخابات ملی سه ماه بعد، مرکل با از دست دادن تحقیرآمیز 2700 شغل در زمین خود مواجه شد.

شش هفته قبل از اینکه کشور به پای صندوق های رای برود، دفتر مطبوعاتی مرکل پیشرفتی را اعلام کرد: «نجات یارد وادان نزدیک است». مرکل و رئیس جمهور روسیه دیمیتری مدودف در نشستی در سوچی میانجی‌گری کردند که به موجب آن کارخانه‌های کشتی‌سازی توسط ویتالی یوسفوف خریداری می‌شود و نیمی از مشاغل این شرکت حفظ می‌شود. تا آن زمان، یوسفوف 29 ساله به عنوان رئیس دفتر مسکو روی یک شرکت خط لوله روسی خاص کار می کرد: Nord Stream AG. پدرش، ایگور، در اولین دوره پوتین وزیر انرژی بود و در آن زمان به عنوان فرستاده ویژه همکاری های انرژی روسیه را هماهنگ می کرد.

کلاوس-پیتر اشمیت-دگل، مشاور ارتباطاتی که در آن زمان در هیئت مشاوران شرکت بود، گفت: «فشار سیاسی قابل توجهی برای نجات وادان یاردز وجود داشت و اینکه آیا این معامله بدون فشارها به این سرعت انجام می‌شد، جای سوال دارد.

حتی در آن زمان، شایعاتی وجود داشت مبنی بر اینکه مالک قبلی ورشکسته کشتی‌سازی، سرمایه‌گذار روسی آندری بورلاکوف، صرفاً برای یک توطئه پولشویی مافیای روسی بوده است. فعالیت در اسپانیا (تحقیق جنایی در مورد پولشویی توسط دادستان ایالت شورین در سال 2012 به دلیل عدم همکاری طرف روسی متوقف شد).

اشمیت-دگل به آبزرور گفت: در سپتامبر 2011، سرمایه گذار روسی توسط یک فرد در رستورانی در مسکو مورد اصابت گلوله قرار گرفت و مرد.

بر اساس بیانیه آلمان در مورد نشست سوچی، مرکل و مدودف نه تنها درباره یک معامله نجات برای یاردهای وادان، بلکه همچنین سرمایه‌گذاری بالقوه روسیه در شرکت خودروسازی آلمانی اوپل و سازنده تراشه‌های کوچک Infineon نیز توافق کردند. با نارضایتی مسکو، هیچ یک از این برنامه ها هرگز محقق نشد. با این حال رسانه های روسی گزارش دادند که دو رهبر قرار است در مورد "همکاری انرژی" نیز گفتگو کنند.

به گفته Nord Stream AG، برنامه ریزی برای خط لوله دوم دو سال بعد به اجرا درآمد، اگرچه منشاء دقیق آن هرگز به طور آشکار اعلام نشده است.

دفتر مرکل در پاسخ به سوال آبزرور از طریق ایمیل که آیا همکاری انرژی مورد بحث در سوچی و خط لوله نورد استریم 2 است و آیا همکاری های اقتصادی مورد بحث مشروط به یکدیگر است یا خیر، دفتر مرکل از دادن پاسخ خودداری کرد و در عوض به تنها بیانیه عمومی او اشاره کرد.

با همه این تفاسیر و در نهایت اینکه مرکل چهار روز پس از آغاز تهاجم روسیه به اوکراین گفت: «این نقض آشکار قوانین بین‌المللی هیچ توجیهی ندارد». این جنگ تجاوزکارانه روسیه نقطه عطفی عمیق در تاریخ اروپا پس از پایان جنگ سرد است./