در بدو امر انظار را به جمله کلیدی ایشان جلب می نمائیم مبنی‌بر این‌که:
آسیانیوز - "اگر با وجود برخی سوءاستفاده‌ها بخواهیم منافع طرح تولید[ات] بار اول را بسنجیم ، باید بگویم که سودش بیشتر از ضررش است و توانسته کمک‌های زیادی به لحاظ صنعتی به کشور بکند ."
پیرو همین عبارت جا داشت ایشان قدری از شیوه‌ی متعارف بیان جماعت "اتاق بازرگانی"ها فاصله می‌گرفت و صراحتاً اظهار می‌کرد منظور از برخی سوءاستفاده ها چیست؟ ... و بانی یا بانیان این رفتارها چه اشخاص حقیقی و حقوقی هستند؟ ... و چرا متخلفان به انواع نهادهای پُرشمار و پُرقدرت دستگاه های همیشه حاضردرصحنه یعنی قضاء معرفی نشده‌اند؟ ... و اگر شده‌اند عاقبت کار به کجا کشیده شده است؟
قطعاًچوب لای چرخ رشد اقتصادی کشورگذاشتن نه تنها جفا بلکه خیانتی آشکار به منافع ملت است ، به ویژه دراین برهه‌ی‌حاد تاریخی که درواقعِ امر، کشورمان به نوعی دیگر درحال جنگی تمام عیار است!
نیم جمله قابل تفسیر دوم این که آمده : " سودش بیشتر از ضررش است " یعنی مضاری دارد ولی مِن حیث المجموع ، ای ، همچین ، خیرش بیشتر از شرّش است .بازانبوه پرسش‌ها ذهن خواننده را به خودمشغول می‌کند : چه ضررهایی دارد ؟ ... به تعداد و کمیت مُضِراند یا به لحاظ کیفیت؟ به لحاظ عواقب صنعتی یا حقوقی ؟ در کوتاه مدت یا بلند مدت ؟ برای محیط زیست یا جماعات انسانی مبتلا به؟ ... وتازه اگر چنین ویژگی دارند چرا راه کارهای بهتری درپیش گرفته نشدند که عاری از زیان باشند؟
جادارد سؤال شود باتوجه به ویژگی بارز این‌طرح قانونی ، یعنی ترک تشریفات لازمه معاملات در قالب قواعد متعارف مناقصات ، راه را برچه دست پاکان و ناپاکان گشوده یا بسته است!... و اساساً چه شدکه این رویه‌ی غیر متعارف لباس قانونی برتن کرد و برکرسی اجرا جلوس کرد؟
روال توسعه‌ی تحریم ها تا الی ماشاءالله ادامه خواهد داشت و همواره بیش از پیش چنگ در گلوگاه‌های صنایع کشورمان فرو خواهند برد، لذا پُر واضح است راه کارهای موقتی ، مشکل دار و معیوب کارساز دائمی نخواهند بود.
بدیهی است با توجه به توانائی‌های بالفعل و بالقوه و ظرفیت‌های موجود صنایع ایران، اگر صنعت با علم ، یا به عبارت عینی‌تر، نهادهای صنعتی با دانشگاه‌ها پیمان موّدت نبندند و در عقد دائم هم در نیایند، گره‌ها با دستان هیچ نهادی حتی با عنوان پُر طمطراق "دانش بنیان"باز نخواهند شد .
علی‌الاصول جناب مهندس محمدحسن‌دیده‌ور که دستی نه بر آتش صنعت و تولیدات صنعتی دارند بلکه در آتش آنها دارند بهتر ازهمه می‌داند که هرگونه ضربه به دانشگاه، چندین برابرضربه‌ی‌مستقیم به صنعت است، نابکار کردن دانشگاه ها یعنی عقیم کردن صنعت، و در دنیای هزاره ی سوم میلادی، این یعنی فاتحه خوانان بسوی گورستان تاریخ گام برداشتن!
توکّل به زیر نهادهای ریاست جمهوری از قبیل بنگاه های موصوف به" دانش بنیان " یعنی دوری از محور خیمه‌ی دولت که همان دانشگاه ها ، مؤسسات تربیت تکنسین‌ها و کارگران ماهر و مدارس مجهز به انواع آزمایشگاه و کارگاه ها ست .
صرفاً درپیوند تنگاتنگ صنعت و علم ، تکنولوژیِ کارآمد زاده می‌شود و به سعی بی وقفه‌ی‌خِرد وهمت‌ِ جمعی ، همراه با برنامه‌ریزی کلان مملکتی، رونق، رفاه و درپی آن امنیت خاطر و آسایش جلوه‌گر خواهند شد !
ایشان در فرازی دیگر از بیانات شان آورده اند:
" بومی‌سازی و فرایند استراتژیک و راهبردی صنایع ذیل سازوکار " تولید[ات]باراول" با عقد بیش‌از ۹۲ قراردادنهائی، تاکنون بیش از ۶۸هزارمیلیاردتومان (معادل۱/۳۶میلیارددلار)صرفه جوئی ارزی برای کشور همراه داشته است .ً
البته رقم مذکور شاید از بُعد اقتصادِ خُرد، دُرُشت به نظر آید ولی با توجه به انبوه سرمایه‌‌های مادی و معنوی که کرور کرور از کشورخارج می شوند، کاهی درمقابل کوه بیشتر نیست! چه سرمایه های بالفعل که بانک مرکزی آمارش را دارد وچه سرمایه های بالقوه که وزارت علوم ، تحقیقات و فنآوری، ازخروج خیل عظیم فارغ التحصیلان دانشگاه ها دراختیار دارند!
فراموش کردنی نیست، اصحاب صنعتی که استخوان خُرد کرده‌ی این مهم بودند و از عِرق ملی سرشار ، پس از بازگشائی دست اصحاب قدرت باز آمده ازجنگ ۸ ساله ، توسط سردار سازندگی ، یکی پس ازدیگری از حرکت باز ماندند و عرصه را خالی کردند تا نورسیدگان با آزمون وخطاهای پرهزینه بر سر کار آیند ... چه بسا بعد ازخرابی بغداد