به گزارش آسیانیوز؛ قدرت خدا را بنازم، ادم یک چیزهایی را با دو چشم خود می بیند و یک حرف هایی را با دو گوش خود می شنود که اگر دو شاخ روی کله اش سبز نشود، هنر کرده است...
رفقایی را سراغ دارم که تا همین اوایل سر و کله یکدیگر را با سنگ ده کیلویی خرد و خاکشیر می کردند و چشم و چار هم را از کاسه در می اوردند، ولی تحت تاثیر همین سیاست کذایی، انچنان عاشق و شیفته هم شده اند که یک لحظه هم تاب دوری و جدایی از همدیگر را ندارند!!!
و بالعکس دوستانی را می شناسم که تا این اواخر یک جان در دو بدن بودند و به جز گل گفتن و گل شنیدن کار دیگری نداشتند، ولی همین سیاست کذایی انتخابات، انچنان انها را از این رو به ان رو کرده است، که به خون هم تشنه شده اند و سایه همدیگر را با تیر می زنند...
از عجایب دیگر این دوره بیمار شدن ناگهانی بعضی هاست که تحت تاثیر این تغییرات موسمی انتخابات و در حالی که در کمال صحت و سلامت هستند، ناگهان معده و روده و کبد و کلیه و قلب و سایر اندام های حسی و حرکتی، بیرونی و درونی، پیدا و نابیدای انها به درد می اید و شدت درد ان طوری است که حضرات چون مار به خود می پیچند، اجباراً خانه نشین شده و قدرت تحرک و تکلم تبلیغات انتخاباتی از انها سلب می شود.
مسافرت ناگهانی افراد نیز یکی دیگر از عجایب چندگانه انتخابات است...
شخصی را سراغ دارم که به خاطر همین سیاست کذایی، مجبور شده است رنج سفر به چین و ماچین و حتی به قاره ای دیگر و سرزمین امپریالیسم جهانخوار را بر خود هموار کند...کسی چه می داند اگر لازم بود شاید به دنیای دیگر هم سفر می کرد.
دوست فرهیخته ام می گوید همه اینها نتیجه همان سیاست کذایی است که ما اسم این عارضه را «بیماری مصلحتی» و در کل «فراریان انتخاباتی» نیز گذاشته ایم...
البته فکر نکنید ما از این وضعیت دوران انتخابات و همین سیاست « یکی به نعل و بکی به میخ» ذره ای ناراحتی و گله گی داشته باشم، اصلاً و ابداً...
این سیاست هر عیب و ایرادی که داشته باشد، برای ما مردم یک لاقبا که در هفت اسمان ستاره ای نداریم، نه تنها بد نیست و بد نخواهد بود، بلکه نور علی نور نیز هست.
اتفاقاً بهترین ایام زندگی و خاطره انگیزترین دوران عمر ما در همین دوران تبلیغات است که ای کاش به جای چهار سال یک بار، سالی یک بار برگزار می شد.
از سفره رنگین و کباب و پلو و مرغ داوطلبان محترم در این ایام شیرین که بگذریم، باور بفرمایید لبخند ملیح حضرات کاندید ان هم زمانی که از صد متری به طرف ما خیز بر می دارند و هیکل ما را غرق ماچ و بوسه می کنند، انگار جانی تاره در کالبد ما می دمند که این نوازش ها را حتی در دوران طفولیت هم از والدین مان ندیده ام!!!
زمانی که از دوست فرزانه ام در مورد چند و چون این سیاست می پرسم می گوید تو را چه به سیاست، همین که از صدقه سر این داوطلبان مرغ بریانی و کبابی و پلو گوشتی نصیب امثال تو اسمان جل زمین لحاف می شود، خدا را شکر کن و کلاهت را به هوا بنداز ...
تو چه کار داری که پشت این قضایا چه خبر است و دم این داوطلبان به کجا بند است و این سیاست انتخاباتی چیست..؟؟!!
مرغ و کبابت را زهر مار کن و خفه خون بگیر...
چند روز دیگر که اب از اسیاب افتاد و خر حضرات از پل گذشت نه از تاک نشان می ماند و نه از تاک نشان....دیگر کسی به پاپتی هایی مانند تو نمی گوید خرت به چند...چه رسد به ماچ و بوسه ای که این چند روزه نثار هیکل قناس تان می شود..!!!
حالا ما مانده ایم و درک این سیاست پیچیده انتخاباتی که هر چهار سال معجزه می کند و ما را به نوایی می رساند...