حکایت تلخی که در سال 1399 بیشتر از هر چیز شاهد آن هستیم از رشد شتابنده و نجومی ارزش سهام مرتبط با بسیاری از شرکت ها و کارخانجات است که شاید به ظاهر سود اندکی به سهامداران حقیقی دارنده سهم اعطا می کند، اما سود سرشاری را به سهامدارن اصلی می رساند و این در حالی است که بسیاری از کارگران این کارخانجات چند ماهی است که حقوق نگرفته اند وبسیاری دیگر در اعتصاب به سر می برند!!
سوال این است که اگر ارزش سهام این کارخانجات افزایش یافته پس به چه دلیل کارگران این کارخانجات در نداری بسر می برند و با هزاران درد در زندگی خود دست و پنجه نرم می کنند مگر غیر از این است که در روایات اسلامی به پرداخت حقوق کارگران قبل از آنکه عرق بدنشان خشک شود سفارشات بسیاری شده است پس چگونه است که در یک کشور اسلامی بسیاری از کارگران کارخانجات چندین ماه است که حقوق نگرفته اند و در اعتصاب به سر می برند.
همچنین از بعد اقتصادی نیز همگی می دانیم که در عصر فرامدرن، سرمایه انسانی، بالاترین و با ارزش ترین و بزرگ ترین دارایی هر سازمان و کشوری محسوب می شود. سرمایه انسانی در هیچ ترازنامه و حساب سود و زیانی آورده نمی شود؛ ولی نتیجه سود و زیان سازمان ها را رقم می زند چرا که تنها سرمایه ای است که با استفاده هرچه بیشتر، کاهش نیافته و یه صورت فزآینده ای تقویت می شود و از همه مهمتر جوامعی توسعه می یابند که علاوه بر منابع و ذخایز طبیعی و سرمایه های مادی و فیزیکی، از منابع انسانی قابل توجهی برخوردار باشند؛ در واقع کشورهائی به رشد بیشتر اقتصادی نائل آمده اند که نیروی کار تحصیل کرده، ماهر، با کفایت و در یک کلام از «سرمایه انسانی» کافی و مناسب بهره مند بوده اند؛ زیرااولین و مهمترین مولفه توسعه در هر کشور انسان است.
نیروی انسانی، سهم عمده ای در توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و..... دارد، حال که در منابع رشد اقتصادی، مفهوم سرمایه انسانی با توسعه دانش اقتصادی مرتبط است سزاوارتر است که قدر نیروهای انسانی و بخصوص کارگران زحمتکش بسیاری از کارخانجات را بیشتر بدانیم!