با این حال، به نظر می‌رسد که همه تفسیر خود را از «متاورس» دارند،در این یادداشت و یادداشت آتی سعی بر این است حتی الامکان بدون ورود به پیچیدگی‌های فنی ،مفهوم‌پردازی و تفسیرهای نظرورزانه به تاریخ این مفهوم،کارکرد آن و تاثیر آن پرداخته شود تا باب آشنایی بیشتری برای عموم مخاطبان در اینباره باز شود.در بخش نخست به چیستی موضوع می‌پردازیم و در بخش دوم به این موضوع که متاورس و رمزارزها خواهیم پرداخت و اینکه متاورس چگونه کار می‌کند.
اصطلاح متاورس از دو جز مفهومی متا به معنای "ورا" و یا "فرا" و ورس(برگرفته از یونیورس) به معنای "جهان" تشکیل شده است با این اوصاف متاورس در لغت بدین معناست: "ورا جهان". برخی افراد از اصطلاح متاورس برای اشاره به جهان‌های مجازی مبتنی بر پلتفرم های بازی استفاده می‌کنند که در آن بازیکنان‌می توانند در اطراف پرسه بزنند و با بازیکنان دیگر تعامل داشته باشند. به عنوان مثال، جهانی که در آن توسعه دهندگان می توانند ساختمان ها، پارک ها، علائم و چیزهای مجازی بسازند که در واقعیت وجود ندارند، اما اینها معرف دقیق ماهیت متاورس نیستند. این اصطلاح برای اولین بار در رمان علمی تخیلی نیل استفنسون Snow Crashبا عنوان اسنو کرش که در سال 1992 منتشر شد، مورد استفاده قرار گرفت. متاورس همیشه در داستان‌های استفنسون با حروف بزرگ نوشته می‌شود،در رمان اسنو کرش متاورس به عنوان یک «قلمرو خیالی» مشترک میان آدمیان توصیف می‌شود که «در سراسر شبکه جهانی فیبر نوری یا همان اینترنت در دسترس عموم قرار می‌گیرد».در رمان استفنسون کاربران از طریق نوعی عینک واقعیت مجازی وارد این جهان خیالی می‌شوند.انشار این رمان تقریبا همزمان است با آغاز گسترش اینترنت جهانی در دهه نود و این موضوع نشان می‌دهدکه این نویسنده چه بینش فوق‌العاده ای در ارتباط با تحولات آینده داشته است. با گسترش اینترنت و به ویژه شبکه‌های اجتماعی انسان وارد نوعی رابطه و یا حتی زندگی شبکه ای و مجازی شده است و اساس ظهور اینترنت و شبکه های مجازی را می‌توان اولین قدم در شکل‌گیری متاورس در نظر گرفت، اما با ابداع واقعیت مجازی (VR) یا واقعیت افزوده (AR)از یک سو و ظهور بلاک‌چین از سوی دیگر بود که نطفه متاورس به همان شکلی که استفنسون در رمان پیشگویانه‌اش تصویر کرده بود شکل گرفت.
اپیدمی COVID-19 علاقه به متاورس را برانگیخت. همانطور که افراد بیشتری به صورت آنلاین کار می‌کنند و به مدرسه می‌روند، تمایل به تکنیک‌هایی برای واقعی تر کردن تماس آنلاین افزایش یافته است.
مارک زاکربرگ در جولای 2021 فاش کرد که این شرکت قصد دارد نسخه حداکثری‌تری از فیس‌بوک بسازد که شامل حضور اجتماعی، کار اداری و سرگرمی است. فیس بوک نام خود را به متا در 28 اکتبر 2021 تغییر داد که نشان دهنده تعهد مهم‌ترش برای ایجاد یک محیط مجازی معروف به متاورس است.
بیشتر بخوانید
بازی‌های متاورسی به عنوان شغل بلقوه تمام وقت
------------------------------------------------------------------
ویژگی های اصلی یک متاورس ایدئال چیست؟
محبوب ترین ایده‌ها در مورد متاورس از داستان‌های علمی تخیلی سرچشمه می‌گیرد. متاورس اغلب در این زمینه به عنوان نوعی اینترنت دیجیتالی تصویر می‌شود که کاربران به جای ارتباط از طریق صفحه نمایش کامپیوتر تجربه و استفاده از آن از طریق عینک های واقعیت مجازی و یا وقعیت افزوده به نوعی درون آن زندگی می کنند، تصور کنید که اینترنت زنده شده یا دست‌کم به صورت سه بُعدی ارائه شده است. در این صورت یک «محیط مجازی» شکل می‌گیرد که می‌توانید به جای تماشای آن روی صفحه نمایش، وارد آن بشوید. بدین ترتیب، با دنیایی از بخش‌های مجازی بی‌پایان و به هم پیوسته مواجه می‌شوید که در آن افراد می‌توانند با استفاده از هدست‌های واقعیت مجازی، عینک‌های واقعیت افزوده، برنامه‌های گوشی‌های هوشمند و یا سایر ابزارهای مشابه یکدیگر را ملاقات کنند، با هم درس بخوانند و کار و بازی کنند. این دنیای جدید همچنین جنبه‌های دیگر زندگی آنلاین مانند خرید و فعالیت در رسانه‌های اجتماعی را نیز در بر می‌گیرد.
بنابراین، ویژگی های اصلی متاورس را می‌توان به صورت زیر شناسایی کرد:
همزمانی و زنده بودن (لایو): متاورس یک تجربه زنده خواهد بود که به طور مداوم برای همه و در زمان واقعی وجود دارد، همانطور که در "زندگی واقعی" وجود دارد.
پایدار است: هرگز «تنظیم مجدد»، «مکث» یا «پایان نمی‌یابد» همواره بدون مکث مانند زندگی واقعی ادامه دارد.
در دسترس همگان است(بدون محدودیت مکانی و فیزیکی): هر کس می تواند بخشی از متاورس باشد و در یک رویداد/مکان/فعالیت خاص به طور همزمان و با عاملیت خود در متاورس شرکت کند.
از یک سیستم اقتصادی کامل و کارآمد برخوردار است: در متاورس افراد می‌توانند مشاغل خود را بدون محدودیت ایجاد کنند،بر دارایی خود مالکیت داشته باشند، سرمایهگذاری کنند، خرید و فروش کنند و به طور برابر امکان استفاده از تمامی فرصت‌هایی که ارزشی را تولید می کنند را داشته باشند.
تجربه‌محور است: باید هم دنیای دیجیتال و فیزیکی، هم شبکه ها/تجارب خصوصی و عمومی، و هم پلتفرم های باز و بسته را دربرگیرد.
طیف گسترده‌ای از مشارکت‌کنندگان را در بر می‌گیرد: باید با محتوا و تجربیاتی که توسط بسیاری از مشارکت‌کنندگان ایجاد و اجرا می‌شود امور اداره شوند، برخی از این شرکت‌کنندگان مستقل و خوداشتغال هستند، در حالی که برخی دیگر به‌طور غیررسمی سازمان‌یافته یا کسب‌وکارهای تجاری هستند(امکان برابر برای حضور شرکت‌کنندگان حقیقی و حقوقی).
امکان ایجاد تعامل و همکاری تا سرحد ممکن: باید داده‌های لازم، اقلام/دارایی‌های دیجیتال، محتوا و سایر قابلیت‌های تعاملی و همکاری بین هر یک از تجربیات را ارائه دهد.
چه چیز متاورس نیست؟
برای سال‌ها پلتفرم های مجازی و بازی‌هایی با شخصیت‌های مبتنی بر هوش مصنوعی (AI) وجود داشته‌اند. اما هر پلتفرم مجازی صرفا یک جهان متاورس کامل نیست، بلکه یک جهان ساختگی و مصنوعی است که برای یک هدف خاص (یک بازی) ایجاد شده است.
به عنوان مثال تجربه‌هایی مانند زندگی دوم (به انگلیسی: Second Life) اغلب به عنوان یک نسخه اولیه متاورس شناخته می‌شوند.زندگی دوم یک دنیای مجازی است که شرکت لیندن لب ساکن در سانفرانسیسکو در سال ۲۰۰۳ این بازی را ساخت.در زندگی دوم کاربران کامپیوتر می‌توانند یک شخصیت مجازی بسازند و زندگی مجازی را تجربه کنند. برای اجرای این بازی کاربران باید عضو سایت زندگی دوم شده و یک تصویر الکترونیکی یا کارتونی معروف به «آواتار» از خود بسازند. بعضی از افراد آواتار را شبیه به خود واقعیشان می‌سازند و بعضی کاملاً متفاوت از خود واقعیشان، مثلاً با جنسیت متفاوت و حتی موجودی خیالی و افسانه‌ای. هنگامی که آواتار خود را ساختید به جمع ساکنان این سرزمین مجازی می‌پیوندید و می‌توانید در تعاملات آنها شرکت نمایید. از بعضی جهات این جهان شبیه به جهان واقعی است با خیابان‌ها و فروشگاه‌هاییکه آواتار شما می‌تواند در آنجا پرسه بزند. آواتار شما می‌تواند با آواتارهای دیگر دوست شده، به دانشگاه رفته، کار و کاسبی راه انداخته و حتی ازدواج کند؛ همچنین در زندگی دوم می‌توانید کارهایی کنید که در جهان واقعی ممکن نیست مثلاً می‌توانید به جای قدم زدن در پارک کنار خانه‌تان اگر خواستید در آنجا پرواز کنید.
اما در پروژه‌هایی مانند زندگی دوم جنبه‌های مختلف جهان‌های مجازی، مانند نمایش انسان‌ها توسط آواتارهای دیجیتال، فقدان اهداف یا سیستم‌های مهارتی شبیه بازی و پاتوق‌های مجازی همچنان پابرجا هستند و حتی اگر به‌روزرسانی‌های محتوایی تقریباً همزمان را ارائه دهند باز تنها این موئلفه ها برای خلق یک متاورس کامل کافی نیست.
واقعیت مجازی (VR) روشی برای تجربه یک جهان یا منطقه مجازی است اما احساس حضور در دنیای دیجیتال برای ایجاد یک متاورس کافی نیست. علاوه بر این، در حالی که یک متاورس ممکن است اهدافی شبیه به بازی کامپیتوری داشته باشد و دارای محیط‌های بازی ویژه‌ای باشد، باز متاورس به خودی خود یک بازی نیست. از این رو، نه "واقعیت مجازی" و نه "یک بازی" نمی توانند معرف کامل متاورس باشند .
همچنین یک متاورس مانند دیزنی‌لند به صورت متمرکز برنامه‌ریزی نشده است. بنابراین، این یک متاورس یک "پارک مجازی" هم نیست، همچنین متاورس یک «فروشگاه اپلیکیشن جدید» نیست. در عوض، اساساً با پارادایم‌ها، طراحی و اولویت‌های اینترنت/موبایل معاصر متفاوت است.